CEBRAIL (A.S.)IN PEYGAMBERIMIZ (A.S.)A UYANIKKEN GELIŞI
Ramazan ayının 17’sinde, Pazartesi günü, Hira mağarasında, [110] seher vakti, [111] uyanık bulunduğu sırada. [112] Peygamberimiz (a.s.)a Hakkın emri geldi. [113]
Vahiy meleği Cebrail (a.s.) bir insan suretine girmiş,[114] en güzel bir surete bürünmüş, en güzel kokular sürünmüş olduğu halde göründü.[115]
Cebrail (a.s.)ın üzerinde sırmalı atlastan elbise vardı.[116]
Peygamberimiz (a.s.)a:
“İkra! [Oku!]” dedi.
Peygamberimiz (a.s.):
“Ben, okuma bilmem!” dedi.
O zaman, melek Peygamberimiz (a.s.)ı tutup, takati kesilinceye kadar sıktı.
Sonra, bırakıp:
“Oku!” dedi.
Peygamberimiz (a.s.):
“Ben, okuma bilmem!” dedi.
Yine, melek, Peygamberimiz (a.s.)ı tutup, ikinci kez, takati kesilinceye kadar sıktı.
Sonra, bıraktı ve:
“Oku!” dedi.
Peygamberimiz (a.s.):
“Ben, okuma bilmem!” dedi.
Sonra, melek, Peygamberimiz (a.s.)ı tutup üçüncü kez sıktı.
Sonra da, bırakıp:
“Oku! Herşeyi yaratan Rabbinin ismiyle ki, O insanı bir alâktan (asılıp tutunan, ilişen birşeyden) yarattı.
Oku! Ki, senin Rabbin, kalemle yazı yazmayı öğreten, insana bilmediğini bildiren, bol kerem ve ikram Sahibidir” (Alâk: 1-5) dedi.[117]
Cebrail (a.s.):
“Yâ Muhammedi Yüce Allah, sana selam söylüyor ve senin için ‘Sen, Benim, bütün cinlere ve insanlara resûlümsün! Onları ‘Lâ ilahe illallah = Al I a h ‘tan başka ilâh yok1 kelime-i tevhidine davet et!1 buyuruyor dedi.[118]
Peygamberimiz (a.s.) da, bir hadis-i şeriflerinde:
“Benden önce, her peygamber münhasıran kendi kavmine gönderiliyordu.
Ben ise, bütün beyazlara ve karalara (insanlara ve cinlere) gönderildim” buyurmuşlardır.[119]
Peygamberimiz (a.s.); Yüce Allah tarafından Cebrail (a.s.)ın getirip tebliğ ettiği peygamberlik vazifesiyle evine dönerken, hiçbir ağaç ve taşa rastlamadı ki, kendisini selamlamasının [120]
Yüreği titreyerek eve gelince, Hz. Hatice’ye:
“Beni sarıp örtünüz! Beni sarıp örtünüz!” buyurdu.
Korkusu, titremesi geçinceye kadar, vücudunu sarıp örttüler. [121]
Hz. Hatice’ye:
“Uykuda, rüyada görüp de sana söylemiş, anlatmış olduğum şeyi, Rabbim bana Cebrail’i göndererek açıkladı” buyurup, Yüce Allah tarafından gelenleri ve Cebrail (a.s.)dan işittiklerini haber verdi.[122]
“Doğrusu, kendim hakkında, korktum!” buyurdu.
Hz. Hatice:
“Öyle söyleme! Vallahi, Allah seni hiçbir zaman utandırmaz, üzüntüye düşürmez.
Çünkü, sen akrabanı görür gözetirsin!
İşini görmekten âciz olanların yükünü taşırsın!
Yoksula verir, hiç kimsenin kazandıramayacağını kazandırırsın!
Misafiri ağırlarsın!
Hak yolunda karşılaştıkları musibet ve felaket hadiselerinde, halka yardımcı olursun[123]
Sözü doğru söylersin![124]
Emaneti yerine verirsin[125]
Güzel huylusun da!” dedi.[126]
Sonra da, Peygamberimiz (a.s.)ı, yanına alıp amcasının oğlu Varaka b. Nevfel’e götürdü. Ona:
“Ey amcamın oğlu! Dinle, bak! Kardeşinin oğlu ne söylüyor?” dedi.
Varaka b. Nevfel:
“Ne gördün kardeşimin oğlu?” diye sordu.
Peygamberimiz (a.s.) gördüklerini, işittiklerini haber verince, Varaka:
“Senin bu gördüğün, Allah tarafından, Musa (a.s.)a indirilmiş olan Nâmûs-u Ekber (Cebrail)’dir!
Âh! Keşke kavminin seni (yurdundan) çıkaracakları zaman, ben sağ ve genç, dinç olsaydım!” dedi.
Peygamberimiz (a.s.):
“Demek, onlar beni çıkaracaklar ha?!” deyince, Varaka b. Nevfel:
“Evet! Çıkaracaklardır!
Çünkü, senin gibi birşey getirmiş bir kimse yoktur ki, düşmanlığa ve işkenceye uğramasın!
Eğer ben senin davet günlerine erişirsem, sana son derecede yardım ederim!” dedi.
Kendisi, çok geçmeden de vefat etti.[127]
